به گزارش ایسنا، صبح روز چهارشنبه ٢٧ دیماه ١٣٩١، حکم اعدام یک متجاوز به عنف در استادیوم ورزشی شهر سبزوار و در حضور تماشاچیانی که بر روی سکوها مستقر شده بودند، انجام گرفته است.
حضور مردمِ سبزوار در استادیوم برای اجرای این حکم، عکس العمل هائی را در فضای مجازی بدنبال داشته و اکثرا تیغ انتقاد بسوی مردم روانه شده است.
وقتی از دور به این مسئله نگاه میکنیم، عمل کسانی که با تخمه و پسته و تنقلات به ضیافتِ اعدام میروند، حال آدم را بهم میزند.
اما اگر ماهیت حکومت جمهوری اسلامی و کارکرد اصلی آن یعنی توحش و جنایت و اعدام را در نظر آوریم، آنوقت این مردم را مورد شماتت قرار نمیدهیم.
در حقیقت این نظام است که با به اجرا در آوردن اعدام در ملاء عام، خشونت را توجیه و شرایطی را فراهم میکند تا مردم حس انتقام جویی و خشم را با یک خشونت دیگر تسکین دهند.
کمتر دیده شده است که حکومت، مراسم اعدام را در بالای شهر و یا محلاتی که قشر متوسط زندگی میکند، انجام و سعی میکند با اجرای این نمایشات در میان قشرهای پائین جامعه، خشمِ حاصل از نابرابری و فقر را که در این طبقات انباشته شده است، بسمتِ خود جامعه هدایت کند.
از مردمی که زیر بمباران تبلیغاتی جمهوری اسلامی هستند و تلویزیونشان پر از استاد روازاده ها و جنتی ها و انواع و اقسام خمینی های بزرگ و کوچک است چه انتظاری باید داشت؟
آخر کسی به این مردم گفت که اعدام، توحش است و این مردم قبول نکردند و جفتک زدند؟
حکومتِ اعدام، تماشاچی اعدام هم پرورش میدهد و تا وقتی جمهوری اسلامی که رتبه اول اعدام در جهان به نسبت جمعیت را داراست، وجود دارد، رادیو و تلویزیون و وسائل ارتباط جمعی و تماشاچیِ اعدامِ خودش را هم دارد.
* دیالوگی بین سید و قدرت در فیلم گوزنها : اگه حالیمون نیست، تقصیری نداریم. كسی حالیمون كرده كه ما جفتك زدیم؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر